Als jong meisje verwonderde ik mij al over het leven. Op de achterbank, in de auto van mijn moeder, zag ik huizen en flatgebouwen vol mensenlevens voorbij zoeven. Ik had gedachten als: “Achter al deze ramen wonen mensen en al deze mensen hebben een uniek verhaal en een eigen perspectief.” Een overweldigend ongrijpbaar gevoel, maakte zich dan meester van mij. Ik ervoer het als een soort droom, als een film. Ik was de aanschouwer en ik probeerde te bevatten wat ik voelde. Het duizelde mij niet, het was meer het gevoel van een vogel, maar dan zittend op de achterbank van mijn moeders rijdende auto.
Vragen over het leven en dit allesomvattende, ongrijpbare gevoel hebben mij nooit verlaten. Niet zozeer in mijn hoofd, maar ademend in mijn lijf. Ik heb maar een paar herinneringen aan vroeger. Het samen zingen onder de Adventskrans met Kerst is één van de meeste levendige. Ik vermoed, omdat ik mijzelf op dit soort momenten echt kon voelen; mijn lichaam, mijn stem en mijn plek in het grotere geheel. Een Hemel op Aarde gevoel.
Het samenvallen met het grote geheel, zonder mezelf hierin te verliezen, is een lange zoektocht geweest. Want het versmelten met de ander, was van jongs af aan een schuilplek voor mij geworden. Als filmmaker begon ik met, wat ik noem ‘de tussenruimte’, te onderzoeken. De ruimte tussen mijzelf en de ander. Kan ik de ruimte vrijlaten, zodat “de film” zich kan ontvouwen? Want zolang ik versmolt met de ander kon er niets nieuws in het midden ontstaan. Als Shiatsu therapeut ging dit onderzoek nog een stap verder. Ik ontdekte dat de tussenruimte de ruimte geeft voor de weerklank, de echo van dat wat aangeraakt wordt in de ontmoeting. Ik noem het ook wel ‘deep listening’. Dit gebeurt niet in mijn hoofd, maar als een ervaring in mijn lichaam. Het begint bij het niet-weten. Het echt durven niet te weten en vooral ook het niet-doen, maar verblijven, totdat de beweging zich aandient.
In het proces van niet-weten en het mezelf meer en meer belichamen, kwam ik op eigen benen te staan. En het overweldigende gevoel wat ik op de achterbank van de auto had, liet zich nu in haar volle omvang zien. Het ongrijpbare, het oncontroleerbare was ‘vlees-geworden’. Ik voelde ‘bang’ in elke vezel van mijn lichaam. Ik vroeg mij af: “Hoe leven mensen?”, ik voelde me zo ontheemd. Deze gewaarwording, bleek het mooiste geschenk. Want alles was in mij en in mijn lichaam in gereedheid gebracht om mezelf hieraan te durven en kunnen overgeven. Ik kon niet anders dan mezelf laten vallen. Steeds dieper te laten vallen in, wat ik noem, mijn eigen ‘kwijt’ zijn.
In mijn praktijk en in mijn vrouwencirkels leef ik dit nu voor. Hoe kun je alles aannemen, leren voelen en inbrengen, met de angst ‘door de mand’ te vallen? Wat gebeurt er in je lichaam? En wat houdt je tegen? Ik noem dit het oefenen met het grote vallen; het je leren overgeven aan dat wat gevoeld wil worden, in het lichaam, dwars door het overweldigende bang, het zwarte gat, want precies daar ligt de grote bevrijding. Daar opent zich de poort van het nieuwe; van dat, wat wil verschijnen. Zo word je instrument tussen Hemel en Aarde. Kun je gaan klinken en ontdek je jezelf in de echo van deze klank.
Morgen word ik 49, ik zit niet langer op de achterbank, maar aan het stuur. Ik voel me intens dankbaar voor het levenspad, dat ik heb mogen afleggen. Dankbaar voor alle ervaringen, al het wakker worden aan het levensbang in mij, alle pijn, al mijn kwijt zijn en ook het weer gevonden worden. Ik voel me op dit moment, terwijl ik dit schrijf, zo (aan) geraakt door het leven. Zo diep dankbaar.
Want al heel mijn leven, voel ik het verlangen te mogen bijdragen. Elke verjaarskaars wens, was vervuld van dit verlangen: “Laat me dienen. Ik wil zo graag dienen.” Dit heb ik een groot deel van mijn leven verward met het versmelten met de ander, waardoor mijn grenzen vervaagden en ik mijn eigen behoeften wegdrukte. De grote ontdekking is nu, bij het uitblazen van mijn 49ste verjaarskaarsje, dat ik volledig tot expressie mag komen. Met alles wat ik ben en niet ben. En door mezelf hier volledig toestemming voor te geven en het risico te nemen om te vallen, verschijn ik pas echt. Kan ik bijdragen aan het grote geheel en is mijn diepste verlangen werkelijkheid geworden.
Het leven is een wonder!
