Ik stel me voor hoe het leven via onzichtbare draden alles met alles verbindt. Ik heb ontdekt dat des te congruenter je in je handelen wordt, des te preciezer de communicatiestroom in deze bedrading werkt.
De onzichtbare draden vormen als een mycellium* de brug tussen je innerlijk en uiterlijk landschap. Ze maken mogelijk dat precies dát naar je toekomt dat innerlijk is vrijgemaakt, is opgeschoond en gezien wil worden. Dat wat binnen slaapt, droomt of wakker wordt, wurmt zich als het ware een weg naar buiten en wordt weerspiegeld in jouw eigen buitenwereld.
Afgelopen week werd ik teruggebracht naar Wales waar ik 33 jaar geleden langere tijd woonde en studeerde. Mijn jongste zoon kwam met een verlangen naar Wales te gaan om daar Engels te leren en te mountainbiken. We reden samen in zijn camperbus naar Wales en brachten een aantal dagen samen door. Daarna keerde ik huiswaarts, zodat hij aan zijn eigen avontuur kon beginnen.
De betekenis van deze reis laat zich niet op één manier vatten. Voor ons vertrek deed ik een greep in brieven uit mijn Wales-bewaardoos. Eén van de brieven kwam van mijn beste vriendin. Zij herinnert mij in de brief aan het waarom van mijn vertrek uit Nederland. Ze schrijft dat ik wil leren met mijzelf te leven. Dat ik zelf plek wil kunnen maken vanuit het niets. Zo bijzonder om mijn eigen intentie terug te lezen in deze lang bewaarde brief.
Nu ben ik 52 en realiseer ik me dat er iets is rondgekomen. Als ik met 1 oog naar buiten en 1 oog naar binnen kijk, snap ik dat de intelligentie van het leven mij juist nu daar heeft teruggebracht. Want dat verlangen van zo lang geleden, is pas onlangs van binnen volbracht.
Ik leef met mezelf
Ik ben relatie vrij
Ik heb mijn eigen plek
Ik ervaar bedding
ik voel kracht.
Ik ben dankbaar dat ik leef en knalgelukkig.
Hoe mooi om het stokje door te geven aan mij jongste zoon: Daar ga je mijn lieve zoon. Mijn zegen heb je. Leef je eigen leven.
Pak het uit en word zo groot als je bent!
